آنها را کشورهای «جهان سوم» و سپس «کشورهای در حال توسعه» می نامیدند – اصطلاحی که هنوز مورد استفاده قرار می گیرد، اما در مقایسه با عبارت فراگیر جدید: «جنوب جهانی» کمرنگ شده است.
مانند “غرب” نامی مبهم است. بسیاری از کشورهای جهانی جنوبی اصلاً در نیمکره جنوبی نیستند. هند یکی است، مکزیک دیگری.
اما همانطور که نارندرا مودی، نخست وزیر هند روز شنبه اعلام کرد که گروه 20 از اتحادیه آفریقا دعوت کرده است تا به این گروه بپیوندد – که دومین بلوک منطقه ای است که بعد از اتحادیه اروپا شامل می شود – به نظر می رسد جنوب جهانی پیشتاز است. ناامیدی ها و ایده های او در مورد مشکلات سیاست قدرت های بزرگ، اگرچه هنوز همگرا هستند، بحث جهانی را تغییر می دهند.
سارنگ شیدور، مدیر برنامه جهانی جنوب در موسسه کوئینسی برای استاتکرافت مسئول، یک اندیشکده واشنگتن، گفت: «این کشورها به «وحدت جنوب» فکر نمی کنند، بلکه فقط به دنبال منافع خود هستند. و چون آنها این کار را انجام می دهند، بیشتر از مجموع اجزای آنها می شود.»
آنچه جنوب جهانی را متحد می کند – اصطلاحی که در سال 1969 توسط یک فعال آمریکایی در مورد جنگ ویتنام ابداع شد و اکنون برای توصیف گروهی متشکل از بیش از 100 کشور مختلف از عربستان سعودی تا گواتمالا استفاده می شود – این احساس است که اولویت های خودش کنار گذاشته شده است. . بحث جهانی
با داشتن پنجمین اقتصاد بزرگ هند در جهان، رشد اقتصادی در ویتنام و سنگال از بسیاری از کشورهای اروپایی پیشی گرفته است، بسیاری از کشورهای جنوب جهانی با صدای بلند می پرسند: منافع ما در کجا نمایندگی می شود؟
او با دیدن دنیای چندقطبی در حال شکوفایی، بازگشت به مدل جنگ سرد در انتخاب طرف بین سرمایه داران (ایالات متحده آمریکا) و کمونیست ها (چین) را رد می کند. آنها تحریم های تحت رهبری ایالات متحده علیه روسیه را به دلیل تجاوز روسیه به اوکراین نادیده گرفتند و محکوم کردند، به افزایش قیمت مواد غذایی و مشکلات درازمدت مانند تغییرات آب و هوایی اشاره کردند، که کشورهای ثروتمند بیشتر برای ایجاد آن تلاش می کنند و کمتر انجام می دهند.
در ژانویه، هند همزمان با آغاز ریاست G20، میزبان اجلاس صدای مجازی جهانی جنوب بود. ماه گذشته، برخی از این کشورها برای اجلاس بریکس در آفریقای جنوبی گرد هم آمدند، جایی که چین و هند خود را به عنوان رهبران جهانی جنوب معرفی کردند، در حالی که ایالات متحده عمدتاً غایب بود.
پروفسور شیدور گفت که این نوع گردهمایی‌های جایگزین احتمالاً افزایش خواهند یافت، هم رهبری غرب را به چالش می‌کشند و هم راهبردهای جدیدی را به ترکیب جهانی اضافه می‌کنند.
او گفت: «این انجمن ها مهم هستند. آنها وسایل نقلیه ای برای کشورهای همفکر ایجاد می کنند تا ایده های مختلف را بیان کنند.»
